Dzianisz położony jest na łagodnych grzbietach po północnej stronie Pogórza Gubałowskiego wzdłuż potoku Dzianiskiego. Najwyżej położona część wioski sięga niemal szczytu Butorowego Wierchu, poprzez który wioska graniczy z Kościeliskami, natomiast najniżej położona jest u zbiegu Dzianiskiego Potoku z potokiem Czarny Dunajec, w pobliżu szosy wiodącej z Kościelisk do Czarnego Dunajca.
Nazwa wsi wywodzi się ponoć z wołoskiego zestawienia Dzea-nysz (rzeka w dolinie). Pierwociny osady powstawały na wykarczowanych polanach śródleśnych. Przywilej lokacyjny dla tej wioski dostał od starosty nowotarskiego w roku 1619 Walenty Pietrzykowski, toteż aż do końca XIX wieku wójtostwo dzianiskie przechodziło z rąk do rąk, pozostając jednak we władaniu rodów szlacheckich. W dzianiskim dworze, w latach sześćdziesiątych XVIII wieku, przebywali górnicy, z polecenia króla Stanisława Augusta Poniatowskiego pracujący w masywie Ornaku. Tu mieszkał też baron Kajetan Borowski zwany „diabłem dzianiskim” – tyran dla miejscowej ludności. Od połowy XIX wieku szlacheckie dobra przechodziły w ręce górali. Resztę ziemi i zabudowań sprzedała rodzinie Tylków córka ostatnich właścicieli w roku 1930. Fundament, piwnice i mur wokół dworskich włości budowane były z miejscowego piaskowca, który – po rozbiórce dworskiego ogrodzenia – używany był jeszcze w podmurówkach domów. Na dworskim fundamencie i podpiwniczeniu z kolebkowym sklepieniem stoi dziś okazałe, drewniane domostwo, a obok niego – rozłupany piorunem potężny jawor. Pamięta on kilka szlacheckich pokoleń.